Ach... het viel eigenlijk nog wel mee. Ik denk dat het 1.00 uur was toen alles stil was. We panikeren misschien vlug maar 't is gewoon omdat je weet dat er geen beteren op staat...
Zondagavond... einde van alweer een weekend en van de herfstvakantie. Deze namiddag nog eens een emo-moment bij het opruimen van zijn kleerkast: de onderbroekjes die mama met zoveel zorg en liefde gekozen had bij de geboortelijst, mogen weg... Tom zal waarschijnlijk nooit 100 % droog zijn en zal zijn leven lang dus luiers mogen dragen... Nog maar eens een confrontatie met wat had kunnen zijn... Ach, het zit hem in die kleine dingen. (Op zolder staat nog een gloednieuwe garage van Litle People waar hij wellicht ook nooit zal mee spelen).
Momenteel hebben we ook zoiets van: welke evoluties hij ook maakt: tot wat dient het? Hij wordt toch nooit een voetballer, renner,... dus waarom zou hij?
Mensen zeggen soms (om ons op te beuren?): "Hij maakt echt vorderingen!" of "Hij is al veel steviger!" en dan heb je zoiets van "Ok, en dan? Om wat mee te doen?"
Gelukkig zijn er professionelen genoeg die ondertussen waken over zijn vooruitgang en er alles aan doen om hem te stimuleren zodat hij geen tijd verloren heeft tegen dat wij er ooit eindelijk klaar zullen voor zijn.
Vandaag nog maar eens de vraag: "Waarom overkomt ons dit?" - "Waarom wij?" (En de tegenvraag omdat je weet dat er toch geen antwoord op is: "Waarom wij niet? Wie zijn wij dat ons dat niet zou overkomen?"
...en dat oneindige gevoel dat je gezin weer incompleet is; we hoopten op een broertje of zusje voor grote zus zodat ze met haar zorgen later niet alleen hoefde te staan... Nu heeft ze er drie om voor te zorgen.
...en die zorgen om grote zus: ze gaan ons haar toch niet afnemen? Ze is het enige wat ons nog rest... Gelukkig doet zij het, naar de normen van de maatschappij, zeer goed. Een goede attitude en een goed rapport, meer moet dat niet zijn. Voor de rest mag ze kind zijn en hoeft ze helemaal niet te compenseren wat haar broer niet kan.
Het doet ons wel beseffen welk een geluk we hebben met haar.
Tom zelf slaapt nu... alweer onrustig. Oorzaak is nog steeds die verkoudheid die we maar niet weg krijgen. De slijmen uit zijn neusje zijn bij momenten behoorlijk indrukwekkend te noemen. Voor de rest had hij niet zo'n goede namiddag: veel geweend en weinig content... zijn eten verliep ook al niet zo goed maar ja, wat is dat, hé... we hebben wij ook niet altijd zin om te eten en die gasten zouden per dag dezelfde portie moeten opeten volgens 'de boekskens'.
Dit dagboek blijft een treurzang maar zo voelen we ons ook... wanneer gaan we de kaap van teleurstelling en verdriet achter ons kunnen laten? Ondertussen doen we dapper voort.
