In een klein stationnetje

Op donderdag doen ze
na school
met de leefgroep
nog iets rond muziek.
Mama komt Tom halen in de zaal,
ziet en hoort dat ie aan de beurt is
en bukt zich meteen om niet gezien te worden.

In een verduisterde zaal
'zingt' Tom
in de micro
met zijn eigen woorden
mee op de tonen van "In een klein stationnetje/Op een grote paddestoel".

U-U-U-U-U-U-U
U-U-U-U-U-U
U-U-U-U-U-U-U
U-U-U-U-U-U

Opvoed(st)ers en begeleid(st)ers
worden er stil van.
Tranen soms
van ontroering.

Weekend

Wisselvallig

slaapt thuis tot 07.00 - 8.00 uur
en elders wakker om 6.00 uur.

Voelt opeens koortsig aan
en dat verdwijnt iets later.

Geniet van de momenten.

Gaat uit verveling eten
en dieft zelfs de puddings van papa.
(Maar dat weet ie niet).

Geniet van de momenten samen.

Los

"Ik heb iets ontdekt,"
zegt mama tegen papa.
Papa fronst zijn wenkbrauwen:
"Wat bedoel je?"

"Tom heeft zijn eerste tand los.", brengt mama aan.
"Ach, die slikt ie wel in.", glimlacht papa.

Maar tegelijk denken beiden
aan wat komt
en hoe dit zich zal uiten.
Dit is de eerste tand  van vele...

Markt

Vooraf:
Woensdag gaan ze met de klas naar de markt
op voorhand de vraag gekregen wat we moeten hebben.
"Ach, doe maar iets wat in de lijn ligt en andere ouders niet vragen."

's Ochtends:
'druilerig' is niet eens het woord
het heeft de ganse week niet zo fel geregend als vandaag.
Zou het wel doorgaan?

's Avonds:
net voor ie gaat slapen,
Tom toch nog even laten 'vertellen'
mama, papa en zus nemen plaats
"Tom, wat is dat hier?", vraagt mama wijzend naar de boodschappentas.
Brede grijns op Tom zijn gezicht
en hij stapt op de zak af.
Mama haalt uit de zak een kaart aan een koortje
op dat kaartje 3 soorten fruit: appelsien, druiven en aardbeiden
- "aardbeien, nu nog?" -
Tom hangt het kaartje rond zijn nek.

Mama haalt de druiven uit de zak.
"Wat zijn dat?"
Tom aarzelt en doet op zijn manier het SMOG-gebaar van druiven na
"Dat kan beter, hé Tom?"
en aangespoord door de gebaren van mama en zus
doet Tom de SMOG-gebaren flink na.

Vervolgens haalt mama de appelsienen uit de zak
Tom doet heel flink het SMOG-teken van appelsien.
"Flink, Tom!",
klinkt het opgewonden uit de mond van mama, papa en zus.
Applaus en duimen voor Tom.

Tenslotte haalt mama de aardbeien uit de zak
en kijkt vragend naar Tom
"Aabei," zegt Tom terwijl ie het SMOG-teken van aardbei doet
verbazing, verwondering alom... hij zégt het gewoon!
Nog enthousiaster applaus en duimen voor Tom
"BRAVO! Zeg het nog eens?"
Tom doet nogmaals het SMOG-teken van aardbei.

"Wil Tom een aardbei?"
Tom knikt 'ja' en mama gaat naar de keuken
maar Tom is snel terug
- lichtjes overstuur -
fruit is niet zijn ding
bedtijd.

Papa neemt hem mee naar boven.
Tijdens het tanden poetsen
begint Tom te wenen
- en dat begint meestal met een wrijven op zijn voorhoofd -
evenwichtsoefening
balanceren tussen
het heerlijke gevoel van een kindje dat weent en dat jij kan troosten
en anderzijds... waarom weent ie nu? Hij kan het nog steeds niet zeggen.
Wat maakte hem nu overstuur?
Je kan alleen maar troosten.

Gedachten klaar
en troosten maar
en genieten.

Waarom kan ie niet gewoon enthousiast thuis komen en vertellen over zijn dag?

Nog later:
aardbeien gegeten
- in dit seizoen! -
zure en gekneusde
maar Tom zijn "aabei"
- ideaal zoetmiddel -
maakte veel goed!

Vlinder

Wanneer mama Tom afhaalt in het semi-internaat
ziet ze plots iets interessants.

"Kijk, Tom, een vlinder",
mama bukt zich en wijst naar een vlinder op de mat.
Als 'nen echten' gaat Tom door de knieën
en
- wat mama niet voorziet -
grijpt de vlinder bij de vleugels.

Mama schrikt even maar blijft koel
- kwetsbare vlinder in onwetende kinderhandjes -
"Kom, Tom, we gaan naar buiten."
Wat ie ook doet...
"En laat hem nu maar los."

Bevrijd
en ongetwijfeld opgelucht
kiest de vlinder de vrijheid van de lucht.

"EIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEI"
klinkt het terwijl ie in zijn handjes klapt.

Oortje pijn (2)

Rustige nacht zoals voorspeld
neemt nog steeds graag zijn siroop en druppeltjes.
Je ziet het bijna in niets...

Oortje pijn

Mama wordt telefonisch verwittigd dat Tom klaagt over zijn oor.
Hij lijdt er niet echt onder maar wijst er wel naar.

Direct huisarts proberen bereiken en een afspraak maken.

"Vrij ernstige oorontsteking
met als het open barst, mogelijks een slechte nacht."
zo luidt het verdict.

Tom kennende zijn we daar vrij gerust in
je weet nooit... maar hij heeft een verhoogde pijngrens.
Oordruppels en siroop... Hij vindt het allemaal leuk.
Nu maar hopen dat hij vlot geneest.

Plop

Vrijdag 1 oktober 2010
Een vriendelijke meneer van de Colruyt
bezorgt papa op zijn vraag twee Plop-maskertjes.
Tom is laaiend enthousiast en verdraagt het maskertje goed.

Maandag 4 oktober 2010
Zouden we het durven? Jawel, we sturen Tom op mét maskertje.
Hilariteit op de leefgroep.
Hilariteit in de klas...
Tom weet niet waar ie het heeft.

Even helemaal weg...

Center Parcs Forum bestaat 5 jaar en dat mocht gevierd worden.
Gastpark was De Kempervennen. Meevaller: dit park kenden we nog niet!
13de bezoek aan een CP-park voor ons.

Vooraf bij de inschrijving vermeld wat er met Tom was, dat zus hem wel kon begeleiden maar niet verantwoordelijk kon zijn en of we extra begeleiding moesten voorzien.
Geruststellend antwoord:
"Uw beide kinderen kunnen naar de KidsClub toe hoor, het is immers de bedoeling dat uw beide kinderen zich fijn voelen."
Jawel, dàt is Center Parcs!

Het pakken van de zakken ziet Tom helemaal zitten: een zwemzak, een rugzak. Vandaag gebeurt er weer iets en laaiend enthousiast is ie er klaar voor. De anderhalf uur durende rit gedragen broer en zus zich braaf achteraan in de auto. Oef, dat scheelt ook weer.

Tijdens het info-moment in de voormiddag kunnen de kinderen naar de Kids Club. Zus voelt zich er eigenlijk een beetje te oud voor maar weet dat ze even op haar broer moet letten. Ze geniet nadien wel van de complimenten over welke goede zus ze wel is. (En terecht, we zien dat niet altijd meer maar beseffen het wel).

Na de middaglunch gaan we de fiets op en verkennen we onder begeleiding het park. Na de sporthal gaat het richting Market Dome.

"Eens ie 20 is, word je heel wat rustiger," zegt een oudere dame plots tegen mama en ze neemt haar heel even vast. "Je weet dan wat ze kunnen, wat je kan verwachten en wat je niet moet verwachten. Die van mij is hier ook, 33 jaar is ie. Zag je hem? Neen, nou, je ziet het er ook niet meteen aan."
"Neen, eens ze 20 zijn, word je rustiger. En tuurlijk werken we er nog elke dag aan... maar ondertussen weet je wat je nog kan verwachten en wat niet. Nu ben je nog bezig met je verwachtingen en elke keer moet je weer terug naar een vorig punt. Maar eens ie 20 is, word je rustiger."
Het is even slikken want zo onverwachts... maar wel dàt wat we wilden horen... dàt wat we nodig hebben op dit moment. En dat komt dan uit de mond van een vrouw die we niet kennen... in Nederland op een locatie en bijeenkomst waar je dit soort gesprekken niet verwacht.
Maar we hebben zo een deugd aan die woorden... ze bleven maar in onze gedachten ronddwalen... en ze brachten een zekere rust.

Zalige namiddag nog met bezoekjes aan diverse verblijven, nadien gaan zwemmen en eindigen met... frietjes! (aan het zwembad dan nog...)

En met als resultaat een uitgetelde Tom:

Info-avond

...aan het begin van een nieuw schooljaar.
Eigenlijk zijn 1ste studiejaar,
dus schoolplichtig
- de enige van zijn klas -
(...)

Al bij al een leuke avond
met mensen die het beste voor hebben met hem.
Maar bij wijlen toch soms zo moeillijk om dit te aanvaarden.
Tja...