...vraagt iemand, onschuldig en heel goed bedoeld, via mail.
Vraag die een mens nog al eens vaker krijgt.
Neen...
alles is niet ok.
Je tornt op tegen de reacties: "Het valt eigenlijk wel mee met jullie Tom, niet?"
en je botst met je eigen gevoelens, verwachtingen en reacties.
En weer denk je van: "Ja, we mogen niet klagen... Er zijn er altijd zoveel ergere..."
soms als verontschuldiging omdat je ook maar even iets zou durven vertellen
soms ook gewoon om de ander te vlug af te zijn.
En ja, 't is waar... hij is vrij zelfstandig
beter dan we op bepaalde momenten gevreesd hebben
maar 't kan nog (veel) beter
- mag je verwachtingen hebben? -
Dat godganse dagen "EIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIE"
doorheen het huis.
Zus die steeds de schuld krijgt van broer-zus-ruzies en steeds de meest wijze moet zijn. Een kind van 11 jaar.
Toegevingen die je doet aan Tom om de vrede te bewaren... terwijl je het eigenlijk niet wilt.
De manier waarop hij je leven manipuleert... en alles beëindigt met een charmerende lach waardoor je hem niets kan weigeren... maar ook omdat alles voor hem een spel is... of zo lijkt het.
En niets deert hem... Hij doet gewoon zijn zin of protesteert... steeds gewelddadiger.
En ja... we zullen plooien... voor de rust.
Maar het hoort niet.
En het wreekt zich.
