De eerste voor ons.
In Wekerom, Nederland... 2 en een half uur rijden. Enkel...
Toch beslist om het te doen. We wilden graag nog eens in contact komen met andere kinderen en hun ouders. We staan ondertussen al iets verder dan de eerste keer. (20 mei 2006, toen we bij Yolanda thuis uitgenodigd waren en kennis maakten met Tijmen).
Tom sliep tot 7.00 uur. Op tijd vertrokken, goed gereden... en twee flinke kindjes op de achterbank. Iets over elven rijden we het terrein op. Op de parking haal je de SMS'ers er zo uit. Binnen is het een gezellige boel. De vorige familiedag was blijkbaar een succes want heel wat ouders kennen elkaar en praten bij.
16 kinderen waren er... met hun zus/broer en hun ouders. Boeiend om zien. Ook iemand van 34 jaar. Namen die we kennen van de Yahoo!-groep kregen een gezicht, de foto's op de SMS-folder werden mens.
Het voormiddaggedeelte ging over de
nieuw opgerichte polikliniek voor SMS-kinderen in Nederland. Dr. Wiebe Braam gaf uitleg. Ook werd de SMS-groep voorgesteld. En tenslotte werden de aanwezige kinderen voorgesteld.
Aan de koffie, aan tafel, bij de broodjes,... tijd genoeg om bij te praten, nieuwe mensen te leren kennen. Zus leek bij momenten behoorlijk onder de indruk... maar zo'n dag is best confronterend.
Leuk om horen dat mensen Tom ook kennen van de site. En van iemand kregen we te horen wat de site voor hen betekende toen ze het vernamen van hun zoontje. Een opsteker...
Hét moment van beloning was natuurlijk het bezoek aan de
manege. Zou Tom het durven?
In de voormiddag had dokter Braam even vermeld dat men paardentherapie gebruikt om de rug te rechten. En voor Tom zijn scoliose zou dat wel eens kunnen helpen. Maar hoe leggen we dat uit aan zus die dit al jaren wil? Hm... we zijn nog zo ver niet.
Tom was laaiend enthousiast toen ie hoorde dat we naar de paarden gingen en ja, hij zou er op gaan. De tok hield ie wonderwel op zijn hoofd. Was leuk om zien hoe hij gekke gezichten trok omwille van het bandje dat om zijn hoofdje spande. Hij moest iets te lang wachten waardoor de tok er af moest. Na een afkoelmoment en aangemoedigd door mama, probeerden we een tweede keer... met dit resultaat:
(Met dank aan de papa van Thomas voor deze mooie foto's)Tom één keer, zus twee keer te paard... en dan werd het tijd om naar huis te gaan. Toch niet zonder de mensen van de organisatie te bedanken. Een dag als deze is heel belangrijk: het is allemaal zo herkenbaar wat je ziet. In elk kind herken je wel iets van jouw kind... en even mogen ze er zijn wie ze zijn zonder dat je uitleg moet geven.
Puike organisatie ook: op alle momenten een drankje, een koekje, de broodjes, een zakje snoep, een zakje chips,... Deze dag werd duidelijk voorbereid met een hart voor de kinderen.
De terugrit verliep even vlot als de heenrit, op een half uur file na. Ook nu waren broer en zus voorbeeldig op de achterbank. Tom sliep slechts een half uurtje.
De autorit was waar we het meeste tegenop zagen maar die is dus enorm meegevallen.
Een mooie dag...
