COS

Deze namiddag met Tom naar het COS. Met gemengde gevoelens: Tom gaat vanaf februari naar school en alles zal daar opgevolgd worden en dus was het nu de laatste keer. Globaal gezien zijn wij heel tevreden over de begeleiding van onze zoektocht naar Tom zijn ontwikkelingsachterstand. Naast alle wetenschappelijke onderzoeken was er telkens ook begrip voor onze vragen en ons verdriet. Het leek dus een beetje een afronden van een bepaalde periode.
Zo'n bezoek is wel telkens vermoeiend: altijd is er vertraging. Altijd ook dezelfde vragen, vaak andere mensen... Tom die niet echt houdt van testjes en soms vlug humeurig wordt. En tot slot ook steeds de confrontatie met 'waar hij maar staat'. Ook al wordt dit laatste zeer positief aangebracht ('we zien ontwikkeling in...'; 'hij kan al...'; 'het is positief dat...') toch blijft het resultaat, in cijfers uitgedrukt, zeer mager.
Eén constante: de zeer bekwame kinderneurologe die het onderzoek leidt. Haar gedrevenheid en begrip was voor ons gedurende de ganse zoektocht altijd een hele steun.
Om 15.30 uur de afspraak... Na 16.00 uur naar binnen voor het eerste onderzoek. Om 19.00 uur terug naar buiten. Een geluk dat we weer maar eens op iemand konden rekenen om zus op te vangen.
Het hele onderzoek verliep vrij goed. Tom deed redelijk goed mee en da's al heel wat.
In de afsluitende babbel nog eens de moeilijkheden bij eten en slapen besproken. Feit is dat SMS die zaken biologisch bepaalt: SMS-kinderen hebben nu eenmaal problemen met het eten (wat eigen is aan kinderen met autismekenmerken) en met slapen (verstoorde REM-slaap). Je moet daar als ouder afstand van nemen: eet hij nu niet, dan moet hij straks maar eten en wat het slapen betreft: zorgen voor je eigen slaap is het allerbelangrijkste. Hem regelmatig laten uitslapen of medicatie. Nu, dan is de keuze voor ons vlug gemaakt. Alleen, je kiest niet voor kinderen om ze steeds maar weg te sturen: je wil ze graag bij je thuis!
En dat ie beter slaapt en eet bij de onthaalmoeder; het zij zo... Dan blijft ie er welkom.
Tot zover de rationele aanpak... de realiteit is dat je het als ouder wel liever anders zou zien...
Thuisgekomen hadden we meteen een tip voor zus om met Tom te spelen: toren bouwen en hij mag die omver werpen. En lachen dat ie doet! Maar ook bekertjes uit elkaar halen en afgeven. Oefenen maar!