Terug...

Met iets vertraging
komt de bus de parking opgereden.
Van buitenaf lijkt het of Tom het allemaal niet zo goed snapt
...of was ie ons gewoon aandachtig aan het zoeken?

Eens hij mama ziet
lijkt het even of ie gaat wenen
hij kijkt naar Anouk, zijn begeleidster, doet het teken van 'mama'
waarna ie breedglimlachend enthousiast begint te zwaaien.

Papa's en mama's
met vochtige ogen
zwaaien naar hun oogappel.

Ontroerend om zien
hoe Anouk het ook moeilijk heeft met het afscheid.
Het raakt ons in ons diepste...
Groot gevoel van dankbaarheid
voor de voorbije week
overheerst
ontroert
en laat je bijna niet toe de woorden te spreken
de vragen te stellen
die je wilt.
Op zo'n moment wil je eigenlijk alles horen
- hoe was het, hoe deed ie het, klikte het,... -
maar emoties winnen het van woorden.

Een bloemetje als dank
een laatste foto
een kus
en nog een
de lege bus vertrekt
iedereen weg.
Einde van alweer een geslaagd kamp.

Dankjewel aan
de bezielers
de begeleiders
- beroepskrachten en vrijwilligers -
...allemaal mensen met het hart op de juiste plaats.
Bedankt!