Weet je wel...
Weet je wel,
Tom,
hoe graag wij jou zien?
Net dat
maakt die onmacht, dat onvermogen
zo moeilijk om dragen.
Gedachten
op een moment
dat Tom weer maar eens op zijn hoofd slaat,
bonkt met zijn hoofd,
weent...
omdat wij hem niet begrijpen,
omdat hij ons niet begrijpt.
Wees gerust, jongen,
ooit begrijpen we elkaar,
(of maken we onszelf iets wijs?)
gepost door Toms dagboek @ 20:50
4 reacties
4 reacties:
Dat zijn van die moeilijke momenten dat je met je handen in je haren zit en denkt hoe kunnen we er een eind aan maken. Zo denk ik dus, als Luka weer eens haar vingers en nagels kapot bijt, of zichzelf bijt in armen of benen. Bedankt om je verhaal te delen met anderen zodat iedereen weet hoe het eraan toegaat.
Je kan niet geloven hoeveel jouw reactie voor mij/ons betekent... ook al zijn we omringd door een hele schare vrienden en familie die het beste met ons voor hebben en heel veel begrip hebben/tonen voor onze situatie.
*Zucht* (van verlichting)
Bedankt...
Morgen gaan we op controle bij die arts in Antwerpen. Ben eens benieuwd. Heb al zoveel opzoekingen gedaan en hier al zoveel komen lezen en elke keer weer komen er zoveel dingen overeen. We waren Luka vandaag gaan halen in Hakendover, zodat ze morgen meekan. wist je dat Tom maar een maandje verschilt met Luka, zo doet de gelijkenissen zich nog sterker voor vind ik. Soms wel raar hoor. Groetjes
We hebben nog weet van een jongetje dat niet zoveel scheelt met Luka en Tom... dus we zijn al met drie. Alleen moeten we die mensen nog eens kunnen overhalen. Maar tot zolang respecteren we hun beslissing.
Is inderdaad wel raar dat het bij momenten ineens zo snel gaat: het is een zeldzaam syndroom en ineens heb je weet van 3 soort- en leeftijdsgenootjes. Het internet heeft ook zijn mooie kanten...
Het beste morgen bij de arts. Hopelijk hebben jullie een goede babbel en kunnen jullie er met jullie vragen terecht. Tom verfoeit die afspraken... eens zien wat Luka ervan bakt. :-)
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage