A State of Happiness

Zus had die maandag geen school. Papa en mama raapten een aantal recuperatie- en verlofdagen samen en zo konden we op weekend. Voor de negende (we schrokken er zelf van) keer Centerparcs, de eerste keer Erperheide met Tom.

De heenreis was een hel... druk verkeer en Tom die de ganse tijd zat te huilen. Wou niet slapen, was met niets te troosten... Zus hield zich flink op de achterbank.

En dan... de aankomst, het huisje... de rust... Een gans weekend twee blije, contente kinderen, elk op hun manier. We hebben het meerdere malen gezegd: 'Tom is een gans ander kind, hier!' Blij, tevreden, rustig, geamuseerd,... en vooral: 3 keer geslapen tot 8.00 uur in de morgen!

Midden in het weekend wel weer een dip: rondkijkend zie je hoe andere kinderen opgaan in het aanbod van de omgeving... waar Tom genoeg heeft aan zijn vingertje dat op en neer gaat. En daar zit je dan...

De pijn
van het anders zijn

De vraag
waarom Tom
waarom 'onze' Tom
waarom wij?

Tranen

het verdriet blijft.

En toch... 't Heeft zoveel deugd gedaan: tijd kunnen maken voor die dingen waar anders weinig of geen tijd voor is.
Ook voor de verwerking.

't Was fijn met Tom en zus: gezellig in ons huisje én in het zwembad én in Baluba én op restaurant (Tom lust graag letterfrietjes!) én op wandel én in de speeltuin én gewoon buiten op ons terras én...
Dankjewel kindjes!

Foto: zoek de eekhoorn

Foto: even poseren

Foto: Tom lust graag letterfrietjes
Foto's: broer en zus

De afkickverschijnselen zijn niet mals: zus loopt verdrietig omdat het weekend voorbij is. Tom vindt zijn draai thuis niet. Beiden kunnen ze niet slapen. Zus uiteindelijk wel, Tom is al eens terug beneden gehaald. Na een kordaat optreden lijkt alles stil boven.
Gaan slapen betekent voor elk van ons een einde maken aan een harmonieus weekend waarvan niemand wilt dat er een einde aan komt.

'Back to life, back to reality'