Aan één handje

...en heel onzeker, met wiebelende beentjes, zet hij zijn eerste stapjes. En heel even laten we hem al eens los (en dan hebben we het over een fractie van een seconde).
Maar hij zet zijn voetjes/beentjes echt nog niet goed om alleen te kunnen staan of gaan.
'Een beetje met ne keer', zeggen ze hier.

De nachten zijn weer rustig... maar ook steeds vroeg voorbij: om 6.00 uur was Tom wakker.
De tweede lading antibiotica doet dus zijn werk... maar zijn neusje blijft vuil.

Zus is met Valentijn in gedachte reeds volop kaartjes aan het schrijven voor haar geliefden.