Permanentie

Mama zit in haar week vroeg/laat-permanentie. Sommige dagen moet ze dus supervroeg beginnen, de andere dan weer later eindigen.
Dat brengt dikwijls wat geregel met zich mee om dubbele ritten zoveel mogelijk uit te sparen.
Dat lukt ook meestal vrij vlot: er wonen twee collega's in de buurt die Tom maar al te graag meenemen of naar huis brengen.
Als mama 'de laten' heeft, gaat papa Tom afhalen.

Tom liep nog wat rond in de living van het semi-internaat toen hij papa plots zag. Een grote glimlach op zijn gezicht en hij loopt recht op papa af. Dat doet toch deugd, hoor... We hebben lang moeten wachten op reactie van hem maar nu is ze er wel.

Buiten gekomen gaat Tom naar de voordeur van papa's wagen.
- Nee, Tom, we gaan eerst met de auto naar huis; pas dan auto in garage
Zo weet Tom dat ie weer achterin moet. Zonder tegenpruttelen. Oef!
Thuisgekomen parkeert papa de wagen op de oprit en mag Tom voorin zitten om de auto in de garage te rijden. Zijn oogjes blinken... De gordel, het passagierslichtje dat aan en uit gaat, en op een onbewaakt moment toch al eens die versnellingspook proberen.
- Nee, Tom... Dat is nog iets te vroeg!
Auto de garage inrijden, licht wordt donker, deur open, passagierslichtje gaat weer aan, gordel los, Tom eruit, papa eruit, deur toe (Tom blijft kijken tot de deur dicht is en het lichtje uit), garagepoort dicht. Zo we hebben het weer eens gehad.

Tom is gek van auto's en hij vindt het superleuk om de auto in de garage te zetten. Alleen... het kan niet altijd. Als papa nog vergadering heeft of mama kooravond blijft de wagen vooraan staan en dan is het telkens hij de voordeur passeert een heuse scène.